De horizon

We dromen over hoe het Weilandklooster er over vijf jaar uit zou kunnen zien. Een ideaalplaatje als stip op de horizon. De route op weg naar de stip zal een samenspel zijn van rationele keuzes, mogelijkheden en onmogelijkheden, luisteren en openstaan voor bijzondere ontmoetingen en kansen die zich voordoen.

Zo zou het eruit kunnen zien..

Vroeg in de ochtend klinkt het gezang van de merel en het koeren van de duiven. De eerste bewoners van het Weilandklooster worden wakker. De zon schijnt.

In het voedselbos bloeien de appelbomen, de bessen en noten zijn nog groen en de rabarber is al rijp. Er zwermen hommels en bijen, de egel scharrelt rond en de roodborstjes en winterkoninkjes hippen in de bomen en struiken.

Om 9.00 uur is het ochtendgebed. Een kleine bel wordt geluid en bewoners en gasten komen naar de kapel. Er klinkt muziek, er is stilte, iemand leest een psalm en men geeft elkaar de vredesgroet. De gasten gaan naar hun workshopprogramma, ze kunnen deze ochtend kiezen uit vegetarisch koken, een meditatieve wandeling of schilderen met natuurlijke materialen.

In de middag komen er vrijwilligers uit de buurt werken in het voedselbos. Enkele bewoners en gasten werken mee. Vanwege het zonnige weer van de afgelopen weken, krijgen de bloemen en groenten extra water uit de sloot. De rabarber wordt geoogst en staat op het avondmenu.

Om 20.30 uur is de kapel weer open. Er is gelegenheid om een kaarsje aan te steken en een gebedsintentie te noemen. Een bewoner noemt de naam van een familielid die ziek is, een jongere bidt voor een vriend, een gast doet voorbede voor vrede in de wereld. Het wordt besloten met een zegenlied.

In de avond maken de jongeren een kampvuur, waar ook de gasten bij komen zitten. Het knetteren van het vuur, het zachte geroezemoes van de stemmen en tokkelspel op een gitaar, mengen zich met de geluiden van de natuur. In de verte klinkt de roep van een uil, de kikkers laten hun lofzang op de nacht horen.