Een wandelend klooster

“Waar is dat Weilandklooster?”, vragen mensen. “Uuuhm…nu nog nergens”, moet ik dan antwoorden. De naam ‘Weilandklooster’ spreekt tot de verbeelding merk ik. Soms hebben mensen associaties van een statig, historisch kloosterachtig gebouw in een weiland. En ja, we zijn ook op zoek naar een fysieke locatie in het Groene Hart, maar dat kan ook een oude boerderij zijn of wat schuren op een stuk grond.

Voordat het zo ver is, beginnen we alvast met activiteiten op het snijvlak van zorg voor de aarde en spiritualiteit. Zoals de maandelijkse mijmerwandelingen waarmee we zijn begonnen. De bomen onderweg zijn de pilaren van de kloostergang, de teksten die we onderweg lezen het scriptorium, de innerlijke stilte is de kapel, het gekwetter en geplons van watervolgels is de koorzang en de hemel is het dak van het klooster.

Het Weilandklooster is nu een wandelend klooster. Net als Jezus zelf, onderweg door de velden of te gast op een camping of in een kerk. En ondertussen zijn we op zoek naar een plek om neer te strijken, een plek om straks te gaan wonen met een kleurrijke mix aan mensen en een paradijselijk voedselbos voor de deur. Die zoektocht voert langs ambtenaren, boeren, makelaars, wethouders, fondsen, natuurorganisaties en veel mensen met goede raad en uiteenlopende tips.  

Tijdens mijn hardlooprondje door het Goudse Hout word ik betoverd door de herfstkleuren en de ritselende bladeren. Ik realiseer me dat het híerom gaat. Verwondering om de schepping én het vurige verlangen dat het goed komt met onze aarde. Terwijl we wandelen, praten, uitproberen en bidden, kijken we uit naar een plek om neer te strijken en genieten onderweg van wat er al is.

Ik raap een prachtig geel Esdoornblad op en laat het varen op het water. Ik zie de zeilende wolken en de zon die de sneeuwwitte veren van de ganzen weerkaatst. “Hier is het Weilandklooster”, denk ik en ik kijk om mij heen.

(Column geschreven door Joyce Schoon, die in januari 2021 verscheen in het blad ‘Petrus’, magazine van de landelijke PKN.)